Eindelijk, nao maonden van regen, kolde, wiend, zwaore wolken en duustere dagen is daor het locht, dat lochtiger lek. Dat locht van de zunne, die al markbaar meer kracht hef.
Dat locht, dat oe het veurjaor lat vulen, tot diep in oen botten.

Het veurjaor roek ik, zie ik ok. Kiek mar: nakende wiefies en bluiende tielozen. Ok het grös is gruner en al wat egruid. De grösmeeier hef zien eerste rondtie emaakt en ik zeeie bloemenzaod veur de bijgies.

De locht is vol belofte, ik preufe de verwachting, het neie leven. Het is asof ik iniene vol egeuten wörd mit een neie kracht, neie energie, neie moed. Asof de winterkreukels glad streken bint en de winterwolken van mij ofglieren. De grieze locht is veraanderd in een helderblauw uutspaansel mit witte schaopenwolkies.

Ok de bomen bereiden zich veur op het feest: dikke kestanjeknoppen staot op uutbarsten, net as de knoppen van de tulpenboom. De forsythia spiegelt het gele van de zunne uutbundig.
De veugels laoten in bliede toonaarden van zich heuren, zingt mekare toe en lokken heur geliefden mit zachte takkies en plukkies mos.
Wij drinken dit locht mit volle teugen en klinken op de liefde.

_{In ’t Ruunder waopen 5 van 12 mrt.’25 en blog}