Vrogger was ’t allemaole aans. Toen leek de wereld veul ienvoldiger dan tegenswoordigs mit al die protocollen en veurschriften. Zo wordt Dien in de rolstoel in de lift ezet, drukt de zuster op het knoppie en giet dan zölf via de trappe naor beneden um daor Dien bij de liftdeure weer op te wachten. Ja, protocol: de eerstverantwoordelijke mit de pieper mag niet in de lift…. Stel oe veur dat die blef hangen! Dien viendt het maor niks, zo allennig in de lift en is bliede as der een stagiare is, die wel mit heur mitgiet.
Maor vrogger gungen de dingen ok wel iens aans dan ze eigenlijk mussen.
Zo haar Dien de theedoeken altied hiel netties estreken en evolden op de bovenste plaanke in het kabinet liggen. As ze uut de wasmechiene kwamen, weurden ze eerst lekker buten in het zunnegie ehungen. Miest waren ze dan te hard opedreugd, dan weurden de theedoeken en de slopen mit de plaantespuite weer wat klammig emaaakt en stief operold. De volgende dag kwaamp dan de striekplaanke, die Hendrik Jan in ’t begun van hun trouwen zölf ien mekare ezet had, veur de dag en weur de bolte opescharreld. Het strieken van al die theedoeken, taofellakens, haanddoeken, overhemden, lakens en slopen naamp hiel de diensdagmorgen in beslag, zo nao de maandagse wasdag. Later weur dat kienderwark mit de komst van het stoomstriekiezer.
In de tied dat Dien in ’t ziekenhuis kwaamp te liggen deur de preblemen mit heur rikketik en zij edotterd mus worden, gunk dat mit de wasse wat aans. Hendrik Jan haar nog nooit een striekiezer in de haanden had en hij wol de dochters ok niet mit al het wark opzadeln… Zij deden toch al zoveule veur hum. Hendrik Jan frommelde de theedoeken zo in de kaste en zien overhemd trök hij wel wat kreukelig an. En as der iene wat van zei, was zien weerwoord: ‘As ’t niet kan zoas ’t mut, dan mut ‘t maor zoas ’t kan.’
Nou was Hendrik Jan altied al wat maklijker as Dien. Zij wol altied alles roem van te veuren weten, plannen en regeln. Hij was meer van ‘we ziet wel hoe het komp, we ziet wel hoe het giet. En as ’t dan een keertie niet kan zoas ’t mut, dan mut het maor zoas ’t kan.’
Nou kan Dien gien striekiezer meer vasteholden en döt de zorginstelling de wasse veur heur. Een theedoek zet ze allent as ze heur voert en zo’n doek dan dienst döt as slabbe. Ok veur heur is de tied anebreuken dat veul dingen niet meer gaot, zoas zij vrogger vund dat ze mussen gaon. De wereld is klein eworden, de dagen bint aal geliek, de tied glipt heur tussen de vingers vurt en de meinsen uut het dörp bint heur ok al wat vergeten.
As de zuster heur ewassen hef en zij mit heur kleren an in bedde lig um even weer bij te komen van de dagelijkse verzörging, deinkt zij terugge an de tied dat zij Hendrik Jan op ’t leste zölf verzörgde, maor niet meer onder de douche kun kriegen en der veur het eerst een vrumde aover de vloere kwam um zien billen te wassen. Wat haar hij daor een hekel an.
Hendrik Jan was ok altied bange ewest um in ’t ziekenhuus terechte te komen. Daorumme haar Dien ok zo lange de zörg veur hum allemaole zölf in haanden eholden. Maor toen der dan toch een maagie van de thuuszorg aover de vloere mus komen – de kiender haren daor stark op anedröngen en dat veur mekare emaakt – toen zee Hendrik Jan vanof zien deur – ach, hoe hèt dat ok alweer: wat vrogger het Grune Kruus was – vanof die geliende douchestoel zee hij: ‘As ’t niet meer kan zoas ’t mut, dan mut het maor zoas ’t kan.’