De leste warkdag veur de vekaansie is het barre hectisch. Op het bureau van Roelie is’t geel en gruun van de memoplakkerties. Die zit as een zwarm wespen tussen de meidoorns rondom heur computerscharm.
De moes hef haost geen vrij plekkie op het mattie um zien anwiezings aover te brengen.
Roelie warkt veur het welzijn van aandre meinsen, wet as coach precies volgens het boekkie hoe iederiene zien leven op orde kan kriegen, maar heur eigen leven is vandage wat chaotisch.
Zij is dat meeltie mit het rooie vlaggie an’t beantwoorden, as de telefoon alweer rinkelt.
‘Ja, Roelie, mit Jan hier. Hej der nog an dacht, dat ie Joke nog terugge zult bellen aover die lange afstandswandeling? Ie haar belooft daj heur zult adviseren wat zij underweg het beste kun eten en drinken.’
‘Och ja, Joke!’ Roelie was ’t helemaole vergeten. Dat meinsie op leeftied haar het lopen van het Jacobspad op heur bucketliest ezet, mar het meinsie was van het broze type. Roelie deinkt niet dat heur liefie dat an kan. Wat mus zij Joke toch adviseren? Van het hiele plan ofzien, de etappes halveren – mar dan zol ze der veulst te lange aover doen as ze nog tied van leven haar.
Het lig Roelie as een stien op heur mage.
‘Wacht, ik zal Frits iens bellen en de situatie uutleggen, misschien kan hij een medisch advies geven, as sportarts hef hij vaste wat meer ervaring mit zuk soort gevallen.’ Frits is in gesprek.

Nog een meeltie: de Vrouwen van Nu wilt meer bewegingsactiviteiten op heur programma zetten en vraogt advies. De groep bestiet uut al wat oldere dames en veur de miesten is een fietstochie al teveule muite. En dat plakkie cake heurt der wel bij! Roelie zucht iens. Het valt niet altied mit um jaorenlange patronen te deurbreken en meinsen der bewust van te maken, daj meer uut het leven haalt aj je fit vuult!
Roelie beseft dan, dat ze zichzölf tegensprek. Heur eigen leven zit vol stress, ongezonde snelle happen en te weinig slaop. Een lange wandeling of leuke fietstocht hef zij al jaoren niet meer maakt.
Ok de komnde weken vekaansie bint volpland mit to-do dingen. As zij straks um vief ure vrij is – het wark is dan nog lange niet af! – mut zij rap de wasse uut de dreuger halen um in de koffer te stoppen. Dan de buren, die op de katte zult passen, de sleutel brengen en ok nog een warme hap scoren. Um half achte mut zij zuch melden bij de balie van Airport Eelde, dus vandage wat langer deur um de boel netties achter te laoten kan al helemaole niet.
Paniekerig prebeert Roelie Frits weer te bellen. Joke mut antwoord!

Nog wat versuft van de klap stiet Roelie op en wil in een reflex heur mobieltie pakken. Heur broekzak is leeg. In de varte röp een koekoek en nou zij wat beter kek, zet zij bomen, een ruum heideveld en wat schaopen bij een bulte stienen lopen.
Geen miensen, nargens. En het is zo stille…
Aarzelnd begunt Roelie te lopen, eerst laangs de raand van het bos. Ze heft dörst en mist heur Dopper. As ze veur heur gevuul uren later laangs een vennegie mit veenpluus löp, giet zij op de kneien, mak een kommegie mit heur haanden en slurpt het kolde water op. Aal drinkend hef zij niet in de gaten, dat der een paor ogen strak op heur ericht bint.

Derk is al een paar dagen in ’t veld. Veurige weke hef der weer een wolf zeuven van zien schaopen dood ebeten en samen mit zien breur Albert bint ze op jacht gaon. Ze bint elks een kaante opgaon um in een rondtrekkende beweging de wolven in het nauw te drieven. Vlak bij het ven zet hij pootafdrukken. Hiel zachies slöp Derk laangs wat vleern, veurzichtig um geen geluud van brekende takkies te maoken. Daor, daor stiet die schaopendoder!
De adrenaline giert deur Derk zien lief as hij zien geweer richt op het biest, die dudelijk ok op de loer stiet. As het schot nog nao-echod tegen de bosraand, het roofdier zien leste asum uutblas en Derk aoverende komp, kek hij in een liekwit gezichte umliest deur verwilderde haoren.

‘Waor koom ie vandaon?’ vrag hij verbouwereerd.
Roelie is teveule schrukken van het schot, dat het nog niet tot het heur deurdringt dat de keerl, die vlak veur heur stiet, heur zonet van een paar scharpe taanden ered hef.
‘Nou, hej de tonge verleuren, ie bint der gieniene hier uut de buurte,’ vrag Derk deur.
‘Uhuhuh…’ snikt Roelie. Alle vermeudheid en stress ontlaadt zuch in een waterval van traonen.
Derk wet niks aans te doen dan zien narm um heur scholder te leggen.
As hij heur een tiedtie later mitnem naor zien plaggehutte, mit het liek van de wolf an een touw achter zuch an slepend en daor het vuur under de kookpot anmak, wet Roelie nog steeds niet waor ze is en hoe zij hier zo terecht komen is.

‘Waor is hier het toilet,’ vrag ze, umdat zij allerneudigs mut plassen.
Derk wet niet hoe hij het hef, alle vrouwlu weet toch daj gewoon gaot hurken laangs de wal of achter een boom. Mar hoe dit vrummes dat mit die broek an mut doen? Of zol zij toch een vent wezen en richt zij zodaadluk heur piepie tegen de boombarst? Derk is der verlegen mit, zoveul ervaring hef hij nou ok niet mit maagies.
Wat schuchter wes hij Roelie de pispot an de mure naost de beddestee en dreit hum umme, reurt wat in de gruuntebrij mit schaopevleis.
Ja, zien breur Albert hef al een stuk of wat jongen, hoeveule nevies en nichies Derk hef, wet hij zo gieniens. Mar Derk is de ware nog niet tegen ekomen. En dit maagie? Hij wet het niet, zij liekt wel van een aandre planeet of uut een aandere tied, zomar uut de locht evallen.

_{Gerdina
gepubliceerd in letterkundig tiedschrift ‘Roet‘, Harfst 2024, uutgave van Het Drentse Boek, Beilen.}